ΠΕΡΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ........

                                                                    ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΥ ΕΡΙΕΤΤΑ    Γ3
           

                 Περί παιδείας , ηθικής   &

 περί μαθητών μωρίας - Οι "φελλοί"επιπλέουν

   Βασικός  σκοπός του σχολείου είναι η εκπαίδευση. Συμπληρωματικοί στόχοι του είναι η ανάπτυξη της προσωπικότητας του μαθητή και η κοινωνικοποίηση του.  Παρόλα αυτά, το σχολείο πάσχει στις δευτερεύουσες υποχρεώσεις του, καθώς κυριαρχεί  ένα άκρως  τοξικό κλίμα, που οφείλεται στην κακή δομή της σχολικής κοινωνίας. 
Τι βλέπουμε στους σχολικούς χώρους, τι ισχύει, «τίς πταίει» και τι μπορεί να γίνει;

   Το εκπαιδευτικό σύστημα έχει την τάση να κατευθύνει τους μαθητές προς διαστρεβλωμένες συμπεριφορές, τις οποίες όμως παρουσιάζει ως φυσιολογικές και αποδεκτές. 
 Έτσι οδηγούμεθα στο φαινόμενο «οι φελλοί επιπλέουν», δηλαδή στη λογική ότι οι ευτελείς συμπεριφορές φέρνουν την επιτυχία και την πρόοδο.

   Ως «φελλός» θα χαρακτηριστεί ο μαθητής που παρουσιάζει αντικοινωνική, σύμφωνα με τα κριτήρια ορθής κοινωνικοποίησης, συμπεριφορά, αλλά επαινείται γι’ αυτή από συμμαθητές ή καθηγητές πάραυτα. Στη διάρκεια της μαθητικής μας ζωής και ιδιαίτερα στο λύκειο, όλοι ερχόμαστε σε επαφή με τέτοιες συμπεριφορές. 
Γνώρισμα της κατάστασης είναι ,όπως έχει αναφέρει και ο Θουκυδίδης (μιλώντας βέβαια για τον πόλεμο) πως οι λέξεις χάνουν το νόημα τους. Υπάρχουν μαθητές..
που προβάλλουν υπέρμετρη έως και αλαζονική σιγουριά στις ικανότητες τους και δεν χάνουν ευκαιρία να την επιδεικνύουν με προσποιητή σεμνότητα μέσω της επιτυχίας τους, που συνήθως έχει τη μορφή άριστων σχολικών επιδόσεων. Οι προαναφερόμενοι  κερδίζουν εύκολα την εκτίμηση του καθηγητικού προσωπικού, μπαίνοντας στην νοητή τους κατηγορία  «παιδιών που θα πάνε μπροστά», λόγω της «εκπληκτικής» προσωπικότητας, που με τόση μαεστρία πείθουν πως διαθέτουν. Όσον αφορά τους συμμαθητές τους, αυτή η κατηγορία είναι αντικείμενο θαυμασμού και νοητής ειδωλο-ποίησης, αφού φαίνεται να έχουν  την αυτοπεποίθηση, που όλοι οι συνομήλικοι τους θα ήθελαν για τους εαυτούς τους.  Στην πραγματικότητα βέβαια, πίσω από τα σταθερά βλέμματα και τη μάσκα σιγουριάς, κρύβεται χαμηλή αυτοεκτίμηση και ανασφάλεια, που οι ίδιοι δεν μπορούν να διαχειριστούν αλλιώς, από το να είναι εικονικά ανώτεροι. Έπειτα, υπάρχει η κατηγορία των μαθητών που έχουν πειστεί πως η επιτυχία θα έρθει μέσω της βαθμολογίας και χρησιμοποιούν θεμιτά και αθέμιτα μέσα, για να βελτιώσουν το μέσο όρο τους. Η παρούσα κατηγορία, γνωστή με πλήθος προσβλητικών προσωνυμίων, κατά κανόνα φέρεται δουλοπρεπώς, χρησιμοποιεί κολακείες  και ασκεί πίεση στους καθηγητές για έναν επιπλέον βαθμό. Και το χειρότερο, αρκετοί υποκύπτουν, με αποκλειστικά δικό τους φταίξιμο , κάποιες φορές απολαμβάνοντας μάλιστα την συμπεριφορά αυτών των μικρών «τυχοδιωκτών» και τους ονομάζουν παραδείγματα σεβαστικής συμπεριφοράς. Έτσι, το σχολείο επικροτεί τη συμφεροντολογία και την κατάκτηση πραγμάτων χωρίς ειλικρινή προσπάθεια. Πόσο θλιβερό αλήθεια. Τέλος, ενώ υπάρχουν μαθητές, που έχουν ως τρόπο αυτοπραγμάτωσης την καταξίωση μέσω επίδειξης ανωτερότητας, υπάρχουν και αυτοί, οι οποίοι καταξιώνονται μέσω κατωτερότητας.  Τα άτομα, που υπάγονται σε αυτή την κατηγορία, καταφεύγουν σε ανώριμες συμπεριφορές (πχ ασέβεια απέναντι σε καθηγητές και συμμαθητές) και απερίσκεπτες πράξεις (πχ βανδαλισμοί), με απώτερο σκοπό να τραβήξουν την προσοχή. Όλοι γνωρίζουμε πως τέτοια άτομα είναι ελλιπώς κοινωνικοποιημένα ή πάσχουν από συμπλέγματα κατωτερότητας, όμως οι μαθητές έχουν την ξεδιάντροπη συνήθεια να τα επικροτούν ως πρότυπα επιτυχίας και «θάρρους» και να δίνουν έδαφος για τη συνέχιση, επέκταση και επιδείνωση της κατάστασης, με την επιδοκιμασία τους, παρόλο που αυτό που έχουν ανάγκη τα συγκεκριμένα παιδιά είναι κάποιος να τους εξηγήσει ότι αυτές οι συμπεριφορές θα τα καταστρέψουν στην μετέπειτα ζωή τους.

    Όμως, οι παραπάνω και πολλοί ακόμα όμοιοι τους δεν είναι παρά οι σάπιοι καρποί ενός συστήματος μολυσμένου από τις ρίζες. Εκτός από απαράδεκτους μαθητές υπάρχουν και απαράδεκτοι καθηγητές και γονείς. Το χειρότερο είδος καθηγητών αυτοί που βλέπουν μόνο αριθμούς. Η κλασσική κατηγορία καθηγητών, που προκαλούν απελπισία και δυσφορία μόνο επειδή βρίσκονται  στο εκπαιδευτικό σώμα. Και αυτό διότι, όταν μπουν σε μια τάξη δεν βλέπουν μπροστά τους παιδιά, ανθρώπους, αλλά αριθμούς από το 9.5 έως το 20. Συχνά στο σχολείο συνηθίζεται η μονόπλευρη αντιμετώπιση των παιδιών, όχι με βάση την προσωπικότητα τους, αλλά με βάση τις σχολικές επιδόσεις. Έτσι, όταν ο «αριθμομανής» εκπαιδευτικός συναντήσει τους μαθητές, ίσως και για πρώτη φορά, θα έχει ήδη διαμορφωμένη γνώμη για καθέναν από αυτούς. Από την άλλη, το χειρότερο είδος γονέων είναι οι υπερβολικά παρεμβατικοί γονείς. Δηλαδή, οι γονείς, οι οποίοι αισθάνονται την ανάγκη να παρεμβαίνουν συνεχώς στην σχολική ζωή των παιδιών τους. Αυτό το επιδιώκουν μέσω των καθηγητών, είτε επειδή έχουν κάποιο γνωστό στο σύλλογο, πρόθυμο να εξασφαλίσει ειδική μεταχείριση για τα  παιδιά τους, είτε καλοπιάνοντας  τους ή απλά με συνεχείς επισκέψεις στο γραφείο και πιεστικά αιτήματα για αναφορά πάνω στην πρόοδο των παιδιών τους. Τέτοιοι παιδαγωγοί  και γονείς τοποθετούν τις βάσεις της ακμής του φαινομένου των «φελλών».

    Παρά τις αυτοκαταστροφικές συνέπειες της κατάστασης για τους ίδιους τους «φελλούς», άσχημα επηρεάζονται και οι φυσιολογικά κοινωνικοποιημένοι μαθητές. Οι «φελλοί» παρασιτούν εις βάρος τους, κάνοντας τους να αμφισβητούν τις ικανότητες τους, αφού δεν είναι αρκετά δυσλειτουργικοί, για να βρεθούν κι εκείνοι στο προσκήνιο. Επομένως, ποια θα είναι η κατάληξη;; Οι «φελλοί» θα επιπλεύσουν και θα βυθίσουν όσους πραγματικά αξίζουν;; 
Πρέπει επιτέλους να αντιδράσουμε, είτε είμαστε γονείς, είτε μαθητές, είτε καθηγητές. 
Οι μαθητές χρειάζεται να φιλτράρουν τον περίγυρο, καθώς και τους εαυτούς τους και να μην επικροτούν τους «φελλούς», με σκοπό οι τελευταίοι να κατανοήσουν πως η συμπεριφορά τους είναι ανεπιθύμητη και να οδεύσουν προς συμμόρφωση. 
Οι γονείς θα πρέπει, από τη μια να καταπιέσουν τα προστατευτικά τους ένστικτα και να μείνουν ουδέτεροι στην μαθητικοί πορεία των παιδιών και από την άλλη, να είναι ενθαρρυντικοί προς τα παιδιά τους και να τους μαθαίνουν να αγαπούν τον εαυτό τους. 
Βέβαια, υπάρχει η αναγκαιότητα αλλαγών και στα κριτήρια διορισμού των εκπαιδευτικών. Η παιδαγωγική επάρκεια μπορεί να ήταν μέχρι τώρα προαιρετική, όμως πλέον είναι υποχρεωτική, εάν θέλουμε να εξασφαλίζουμε την ορθή διάπλαση των αυριανών πολιτών. Όλα τα παραπάνω θα συμβάλλουν στην καταπολέμηση του φαινομένου.

    Σχολείο. Το μέρος όπου εισερχόμαστε «ακατέργαστοι» και εξερχόμαστε πλήρως διαμορφωμένα άτομα, έτοιμοι να χαράξουμε τη δική μας πορεία στη ζωή. Επίσης, ένα μέρος με διττή διάσταση. Ανάμεσα στην ιδανική εκπαίδευση και μια θάλασσα παρακμής όπου «οι φελλοί επιπλέουν» υπάρχει ένα πολύ λεπτό τζάμι. Θα το σπάσουμε ή θα μείνουμε εγκλωβισμένοι σε μια αδιέξοδη Οδύσσεια προς αναζήτηση της ηθικής της παιδείας, αιώνια θύματα της δικής μας μωρίας;;;