ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ
1.ΒΙΝΤΕΟ: " ΝΑΙ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΟΧΙ ΣΤΗ ΛΗΘΗ" από την εκδήλωση των ΜΑΘΗΤΩΝ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ με προσκεκλημένο τον Στέλιο Κούλογλου
ΑΦΙΈΡΩΜΑ ΣΤΑ ΟΛΟΚΑΥΤ'ΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΘΗΡΙΩΔΙΕΣ ΤΗΣ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ
περίπου 75 χρόνια … Επέλεξα λοιπόν στο παρακάτω κείμενο να μην τονίσω τα ιστορικά στοιχεία και τις λεπτομέρειες της τραγωδίας αυτής αλλά να δω αυτά τα γεγονότα από μια άλλη σκοπιά : μέσα από τα μάτια των ανθρώπων που τα βίωσαν και έζησαν μέχρι σήμερα ώστε να μας τα διηγηθούν.
Αρχικά θέλω να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μιας γυναίκας του χωριού των Καλαβρύτων που ήταν μάρτυρας των εγκλημάτων που συνέβησαν εκεί στις 13 Δεκέμβρη 1943 . Δυστυχώς δεν θυμάμαι λεπτομέρειες όπως ονόματα, όμως η ιστορία αυτή μου έχει κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση απ’ όλες τις υπόλοιπες . Η γυναίκα αυτή λοιπόν ζούσε με τον άντρα της και τους δυο γιους της στα Καλάβρυτα . Ο μεγάλος γιος ήταν ένα δεκαεφτάχρονο παλικάρι και ο μικρότερος ήταν δώδεκα χρονών .
Το πρωί της Δευτέρας της 13ης Δεκεμβρίου άκουσαν όλοι δυνατές καμπάνες να καλούν τον κόσμο στην πλατεία του χωριού . Ο πατέρας της οικογένειας πήγε πρώτος για να δει τι συνέβαινε . Πίσω στο σπίτι η μάνα ήταν διχασμένη … Είχε κακό προαίσθημα για ό,τι θα επακολουθούσε . Μια γειτόνισσα σα να γνώριζε τα μελλούμενα της φώναξε : «Κρύψε το μεγάλο σου το παιδί ! Να μην το βρουν οι Γερμανοί !» . Κι έτσι κι έκανε , τον ορμήνεψε να σκαρφαλώσει σ ένα ψηλό δέντρο εκεί δίπλα και να περιμένει , ύστερα πήρε το μικρότερο γιο της και κίνησε για την πλατεία. Εκεί τους χώρισαν σε άντρες-αγόρια άνω των 13 και γυναικόπαιδα λέγοντας ψέματα ότι θα έπαιρναν τον αρσενικό πληθυσμό ως ομήρους και δε θα τους έκαναν κακό . Έτσι η γυναίκα θεωρώντας το ασφαλέστερο έστειλε το άλλο της παιδί μαζί με τον πατέρα του ν’ ακολουθήσει τους Γερμανούς . Αργότερα κατάλαβε πόσο λάθος είχε κάνει .
Οι άντρες μεταφέρθηκαν στο λόφο του Καπή . Εκεί ανήσυχοι ρώτησαν με
διερμηνέα ένα καθηγητή τον Γερμανό στρατηγό εάν επρόκειτο να τους σκοτώσουν .
Εκείνος ξεδιάντροπα απάντησε : «Όχι ! Στο λόγο της στρατιωτικής μου τιμής !!»Ύστερα από λίγο αντίκρισαν τους Γερμανούς να στήνουν πυροβόλα τριγύρω κι ύστερα από το σύνθημα μιας φωτοβολίδας να φωνάζουν Πυρ !!!!! Ελάχιστοι επέζησαν και μετά τη χαριστική βολή μεταξύ τους όμως δε βρίσκονταν ο σύζυγος και ο μικρός γιος εκείνης της γυναίκας …
Στο μεταξύ οι γυναίκες και τα παιδιά κλείστηκα στο σχολείο ,όπως γνωρίζετε, ενώ φωτιά έκαιγε τα σπίτια και τις περιουσίες τους . Αλλά αυτό ήταν το λιγότερο . Σε λίγο φωτιά τύλιξε και το σχολείο . Τρομοκρατημένες οι γυναίκες έκαναν απέλπιδες προσπάθειες να ξεφύγουν , ευτυχώς ύστερα από λίγο μια πόρτα ‘άνοιξε και ανακουφισμένες έτρεξαν έξω … Στη βιασύνη τους υπήρξαν και θύματα , όπως μια γυναίκα που ποδοπατήθηκε μέχρι θανάτου στη είσοδο του σχολείου .
Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας έτρεξε πανικόβλητη ως το λόφο του Καπή
όπου και αντίκρισε το φοβερό θέαμα των νεκρών αντρών και αγοριών . Τρελή από τη
στεναχώρια άρχισε να ψάχνει τα αγαπημένα της πρόσωπα . Έκλαψε πικρά για το χαμό τους όμως σαν αχτίνα φωτός η ελπίδα
της θύμισε την ύπαρξη του μεγαλύτερου γιου της που κρυμμένος είχε επιβιώσει .
όμως τα βάσανά της δεν είχαν τελειώσει ακόμα … Τρέχοντας άρχισε να κατηφορίζει
την πλαγιά και φτάνοντας σ ένα ποταμάκι λίγο πιο κάτω τον αντίκρισε : Το μεγαλύτερο
παιδί της κείτονταν νεκρό προδομένο από την καρδιά του που δεν άντεξε το αποτρόπαιο
θέαμα …»
«Παρακάτω ακολουθεί η συνέντευξη του Γιώργου Δημόπουλου στο newpost» :
Τον Δεκέμβρη του 1944 ο Γιώργος Δημόπουλος ήταν μόλις 13 ετών........
