ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ
1.ΒΙΝΤΕΟ: " ΝΑΙ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΟΧΙ ΣΤΗ ΛΗΘΗ" από την εκδήλωση των ΜΑΘΗΤΩΝ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ με προσκεκλημένο τον Στέλιο Κούλογλου
ΑΦΙΈΡΩΜΑ ΣΤΑ ΟΛΟΚΑΥΤ'ΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΘΗΡΙΩΔΙΕΣ ΤΗΣ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ
περίπου 75 χρόνια … Επέλεξα λοιπόν στο παρακάτω κείμενο να μην τονίσω τα ιστορικά στοιχεία και τις λεπτομέρειες της τραγωδίας αυτής αλλά να δω αυτά τα γεγονότα από μια άλλη σκοπιά : μέσα από τα μάτια των ανθρώπων που τα βίωσαν και έζησαν μέχρι σήμερα ώστε να μας τα διηγηθούν.
Αρχικά θέλω να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μιας γυναίκας του χωριού των Καλαβρύτων που ήταν μάρτυρας των εγκλημάτων που συνέβησαν εκεί στις 13 Δεκέμβρη 1943 . Δυστυχώς δεν θυμάμαι λεπτομέρειες όπως ονόματα, όμως η ιστορία αυτή μου έχει κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση απ’ όλες τις υπόλοιπες . Η γυναίκα αυτή λοιπόν ζούσε με τον άντρα της και τους δυο γιους της στα Καλάβρυτα . Ο μεγάλος γιος ήταν ένα δεκαεφτάχρονο παλικάρι και ο μικρότερος ήταν δώδεκα χρονών .
Το πρωί της Δευτέρας της 13ης Δεκεμβρίου άκουσαν όλοι δυνατές καμπάνες να καλούν τον κόσμο στην πλατεία του χωριού . Ο πατέρας της οικογένειας πήγε πρώτος για να δει τι συνέβαινε . Πίσω στο σπίτι η μάνα ήταν διχασμένη … Είχε κακό προαίσθημα για ό,τι θα επακολουθούσε . Μια γειτόνισσα σα να γνώριζε τα μελλούμενα της φώναξε : «Κρύψε το μεγάλο σου το παιδί ! Να μην το βρουν οι Γερμανοί !» . Κι έτσι κι έκανε , τον ορμήνεψε να σκαρφαλώσει σ ένα ψηλό δέντρο εκεί δίπλα και να περιμένει , ύστερα πήρε το μικρότερο γιο της και κίνησε για την πλατεία. Εκεί τους χώρισαν σε άντρες-αγόρια άνω των 13 και γυναικόπαιδα λέγοντας ψέματα ότι θα έπαιρναν τον αρσενικό πληθυσμό ως ομήρους και δε θα τους έκαναν κακό . Έτσι η γυναίκα θεωρώντας το ασφαλέστερο έστειλε το άλλο της παιδί μαζί με τον πατέρα του ν’ ακολουθήσει τους Γερμανούς . Αργότερα κατάλαβε πόσο λάθος είχε κάνει .
Οι άντρες μεταφέρθηκαν στο λόφο του Καπή . Εκεί ανήσυχοι ρώτησαν με
διερμηνέα ένα καθηγητή τον Γερμανό στρατηγό εάν επρόκειτο να τους σκοτώσουν .
Εκείνος ξεδιάντροπα απάντησε : «Όχι ! Στο λόγο της στρατιωτικής μου τιμής !!»Ύστερα από λίγο αντίκρισαν τους Γερμανούς να στήνουν πυροβόλα τριγύρω κι ύστερα από το σύνθημα μιας φωτοβολίδας να φωνάζουν Πυρ !!!!! Ελάχιστοι επέζησαν και μετά τη χαριστική βολή μεταξύ τους όμως δε βρίσκονταν ο σύζυγος και ο μικρός γιος εκείνης της γυναίκας …
Στο μεταξύ οι γυναίκες και τα παιδιά κλείστηκα στο σχολείο ,όπως γνωρίζετε, ενώ φωτιά έκαιγε τα σπίτια και τις περιουσίες τους . Αλλά αυτό ήταν το λιγότερο . Σε λίγο φωτιά τύλιξε και το σχολείο . Τρομοκρατημένες οι γυναίκες έκαναν απέλπιδες προσπάθειες να ξεφύγουν , ευτυχώς ύστερα από λίγο μια πόρτα ‘άνοιξε και ανακουφισμένες έτρεξαν έξω … Στη βιασύνη τους υπήρξαν και θύματα , όπως μια γυναίκα που ποδοπατήθηκε μέχρι θανάτου στη είσοδο του σχολείου .
Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας έτρεξε πανικόβλητη ως το λόφο του Καπή
όπου και αντίκρισε το φοβερό θέαμα των νεκρών αντρών και αγοριών . Τρελή από τη
στεναχώρια άρχισε να ψάχνει τα αγαπημένα της πρόσωπα . Έκλαψε πικρά για το χαμό τους όμως σαν αχτίνα φωτός η ελπίδα
της θύμισε την ύπαρξη του μεγαλύτερου γιου της που κρυμμένος είχε επιβιώσει .
όμως τα βάσανά της δεν είχαν τελειώσει ακόμα … Τρέχοντας άρχισε να κατηφορίζει
την πλαγιά και φτάνοντας σ ένα ποταμάκι λίγο πιο κάτω τον αντίκρισε : Το μεγαλύτερο
παιδί της κείτονταν νεκρό προδομένο από την καρδιά του που δεν άντεξε το αποτρόπαιο
θέαμα …»
«Παρακάτω ακολουθεί η συνέντευξη του Γιώργου Δημόπουλου στο newpost» :
Τον Δεκέμβρη του 1944 ο Γιώργος Δημόπουλος ήταν μόλις 13 ετών........
Έζησε στα Καλάβρυτα, όπου μεγάλωσε και συνεχίζει να ζει, τη ναζιστική θηριωδία, την εκτέλεση 700 ανθρώπων, το ολοκαύτωμα της πόλης.
Η μαρτυρία του, σήμερα, είναι όπως κι ο ίδιος λέει, ένα από τα καλύτερα επιχειρήματα για τη διεκδίκηση, από ελληνικής πλευράς, των γερμανικών αποζημιώσεων.
Εκείνο το βράδυ γλύτωσε τη ζωή του από τύχη, έχασε όμως τον πατέρα του και την παιδική του αθωότητα.
«Αυτό που θυμάμαι από εκείνη τη μέρα ήταν η βαρβαρότητα, η απανθρωπιά .Γνωρίσαμε έναν κόσμο που δεν μας μαθαίνουν στα σχολεία», λέει στο newpost …
«Η... επιλογή των μελλοθάνατων»
«Δόθηκε η διαταγή να συγκεντρωθούμε όλοι οι κάτοικοι στο δημοτικό σχολείο
του χωριού. Στις σκάλες, πριν ανέβουμε στις αίθουσες, μας χώρισαν σε άνδρες και
γυναικόπαιδα. Η εντολή ήταν να πάρουν όσους άνδρες και αγόρια ήταν πάνω από 13
ετών. Εγώ ήμουν ακριβώς 13.
Εκεί στέκονταν δύο Γερμανοί αξιωματικοί που μας... ζύγιζαν “με το μάτι”. Όσα αγόρια τους φαίνονταν 13 ετών και άνω, πήγαιναν με τους άνδρες οι οποίοι κατέληξαν να εκτελεστούν. Ο ένας με κοίταξε με αμφιβολία, που να με στείλει. Με πιάνει με την μπλούζα, με σηκώνει στον αέρα και με αφήνει να πέσω στα σκαλοπάτια. Και μετά με έσπρωξε προς τη μάνα μου σαν να μου λέει “άντε ρε κερατά, στη χαρίζω”.
Μοιραστήκαμε στις αίθουσες κατά εκατοντάδες. Θυμάμαι ότι έπιασε το σχολείο φωτιά όσο ήμασταν μέσα, αλλά δεν ξέρω αν έβαλαν φωτιά οι Γερμανοί για να μας κάψουν ή αν έπιασε από τα γειτονικά σπίτια. Η πόλη είχε ήδη αρχίσει να καίγεται.
Είχαν πει ότι μας άνοιξε τις πόρτες ένας αυστριακός στρατιώτης που μας λυπήθηκε. Αυτό είναι μύθος. Οι πόρτες ήταν ξεκλείδωτες, εγώ μάλιστα κατάφερα δυο φορές να βγω στο προαύλιο ,όμως οι Γερμανοί ήταν παντού.
Αρχίσαμε να βγαίνουμε πανικόβλητοι, άλλοι έσπαγαν παράθυρα και πηδούσαν έξω. Κατά τη διάρκεια αυτού του αλαλαγμού μια γυναίκα ποδοπατήθηκε μέχρι θανάτου, στην εξώπορτα του σχολείου.
Στο προαύλιο βρίσκονταν οι εκτελεστές με τα μυδραλιοβόλα. Τότε σκέφτηκα “δεν γλυτώνω”. Όμως δεν μας πυροβόλησαν. Από τα αρχεία της Βέρμαχτ που αποκαλύφτηκαν μετά, έγινε φανερό ότι δεν ήταν στις προθέσεις τους. Η διαταγή ήταν να εξοντώσουν “τον άρρενα πληθυσμό”».
«Ο τόπος της θυσίας»
«Τις χειρότερες σκηνές τις έζησα όταν πια έφυγαν οι Γερμανοί. Παντού φωτιά. Οι γυναίκες άρχισαν να τρέχουν προς τα σπίτια τους για να δουν αν έχουν καεί.Μια γυναίκα που το σπίτι της ήταν κοντά στον τόπο της θυσίας, πάτησε κάτι σαν λάσπη. Σήκωσε το παπούτσι της και το είδε κόκκινο. Τότε είδε πως είχε πατήσει σε ένα ρυάκι αίμα. Ακόμα θυμάμαι τα ουρλιαχτά της.
Τρέξαμε όλοι προς τα εκεί και είδαμε το αίμα να τρέχει στο δρόμο. Το ακολουθήσαμε και φτάσαμε στον τόπο της εκτέλεσης.
Όλοι οι άνδρες του χωριού είχαν “γαζωθεί” με τα μυδραλιοβόλα. Στο μουσείο και στο μνημείο αναφέρονται περί τα 500 ονόματα εκτελεσθέντων. Κάποιους, όμως, τους ξέχασαν. Ξέρουμε ότι είναι τουλάχιστον 700».
«Άνθρωποι και σκυλιά να ουρλιάζουν όλη τη νύχτα»
«Από εκεί και πέρα δυσκολεύομαι να σας περιγράψω .Τους τυλίξαμε με κουβέρτες και σέρναμε τα κορμιά τους προς το νεκροταφείο όπου μείναμε όλη τη νύχτα. Πολλές γυναίκες κοιμήθηκαν μέσα στην ίδια κουβέρτα με το νεκρό τους άνδρα.Τρόμος.
Όλη τη νύχτα το χωριό καιγόταν. Κάποιοι άλλοι βρήκαμε ένα σπίτι μισοκαμμένο και τρυπώσαμε για να περάσουμε τη νύχτα. Βρήκαμε έναν τραυματία διάτρητο από βόλια, όλη τη νύχτα ούρλιαζε από τους πόνους, δεν είχαμε ούτε νερό να του δώσουμε. Τον πήρε η γυναίκα του και τον πήγε στο πλυσταριό του σπιτιού της και όλη τη νύχτα έκοβε κουρέλια και προσπαθούσε να σταματήσει το αίμα από τις πληγές του .Άνθρωποι και σκυλιά να ουρλιάζουν.
Μια κόλαση.
Λίγες ώρες αργότερα, ένας διασωθείς γείτονάς μας, τραυματισμένος στην κοιλιά, που δεν τον είχαν βρει οι δικοί του μέσα στο σωρό των πτωμάτων, τριγυρνούσε στο χωριό και έφτασε στο σπίτι του κρατώντας με τα χέρια τα σωθικά του. Τελικά ο άνθρωπος ξεψύχησε.
Την άλλη μέρα οι φωτιές να καίνε ,σπίτια να πέφτουν, θρήνος παντού. Ποιον να πρωτοθρηνήσεις. Νηστικοί και χωρίς νερό από την προηγούμενη μέρα. Πήγαμε να σκάψουμε τάφους για να θάψουμε τους νεκρούς. Άλλοι με πέτρες, άλλοι με χέρια. Κι όλοι να σπαράζουν».
«Να μην ξεχαστεί ποτέ»
Ο Γιώργος Δημόπουλος δεν είναι από εκείνους που δεν θέλουν να θυμούνται. «Χαίρομαι να τα λέω για να θυμίζω στον κόσμο τι έκανε ο ναζισμός. Και για να τιμήσω τους νεκρούς μας. Πρέπει να τα πούμε και στους νεότερους για να αφήσουμε το μήνυμαΠΟΤΕ ΠΙΑ ΠΟΛΕΜΟΣ! Να μην ξεχαστεί αυτό που ζήσαμε εμείς ποτέ».
3.Πηγή : Newpost.gr
ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ: ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ
http://www.edutv.gr/index.php/documentaries/neonazi
ΜΑΘΗΤΕΣ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ 5ο ΓΕΛ 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου