Ο ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ & ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ

                  Σπύρος Λυκουργιώτης-Βαλαχά Ελευθερια -Καραβούλια Μαρία-Αγγιανιτοπουλου Αθηνά   Α΄ λυκείου

Ο Παλαμάς βρίσκεται κυριολεκτικάστο μεταίχμιο ανάμεσα στον 19ο και τον 20ό αιώνα, καθώς η μισή του ζωή εκτείνεται στον παλαιό και η μισή στον νέο αιώνα (1859-1943).

Ποιητής, δοκιμιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας, διηγηματογράφος και θεατρικός συγγραφέας, από τις σπουδαιότερες πνευματικές φυσιογνωμίες του νέου Ελληνισμού.

 Αποτέλεσε κεντρική μορφή της λογοτεχνικής «γενιάς του 1880» και της αποκαλούμενης «Νέας Αθηναϊκής Σχολής», η οποία συσπείρωνε νέους ποιητές που αντιδρούσαν στις υπερβολές του αθηναϊκού ρομαντισμού 

και ενδιαφέρονταν για την καθιέρωση της δημοτικής στον ποιητικό λόγο. 

Στο ποιητικό του έργο, που ξεπερνά τις είκοσι συλλογές,

κυριαρχεί η Ελλάδα ως ιδανικό και αντικείμενο αγάπης, 

η πορεία του ελληνικού έθνους μέσα στους αιώνες, 

η προσπάθεια δημιουργικής αφομοίωσης του αρχαιοελληνικού πνεύματος και της λαϊκής παράδοσης και το πνεύμα της οικουμενικότητας του ελληνικού πολιτισμού.

Η προσωπικότητά του οικοδομήθηκε με τις προϋποθέσεις του 19ου αιώνα, αλλά παρήγαγε το μεγαλύτερο μέρος του έργου του στον αιώνα μας και αυτό δημιουργεί εξ αντικειμένου τις προϋποθέσεις για αμφισβητήσεις και αντιθέσεις, δεδομένου ότι τα πράγματα στη λογοτεχνία και την τέχνη άρχισαν να αλλάζουν γρήγορα από τον Μεσοπόλεμο και μετά.

 Από μικρός ήταν φανατικός αναγνώστης. Το διάβασμα ήταν γι’ αυτόν καταφύγιο στη μοναξιά του και πηγή συγκινήσεων που αναπλήρωναν, ως ένα βαθμό, την έλλειψη της μητρικής και πατρικής αγάπης, αλλά και τροφή μιας τερατώδους φιλομάθειας.

Η δεκαετία 1890-1900 τον καθιερώνει.

Στα 1895 αυτός παίρνει την εντολή για να γράψει τον ύμνο των Ολυμπιακών Αγώνων: αναγνώριση επίσημη.

 Στα 1900, μια εφημερίδα έκανε δημοψήφισμα στους λογίους για την ανάδειξη του πρώτου ανάμεσα στους ζωντανούς Έλληνες ποιητές· ψηφίζουν τον Παλαμά.

Παρά το γεγονός ότι ο Παλαμάς συνέχισε να γράφει και να δημοσιεύει μέχρι τα ογδόντα του, η επικράτησή του στα ελληνικά γράμματα βασίζεται κυρίως στους τρεις τόμους της ποίησης που δημοσιεύτηκαν κατά τη διάρκεια της πρώτης δεκαετίας του εικοστού αιώνα. Το πάθος του για σύνθεση δεν εξαντλείται, ωστόσο στα μεγάλα του έργα. Η ποίησή του, στο σύνολό της, συνθέτει στοιχεία από διαφορετικές παραδόσεις, σε επίπεδο ιδεών, ποιητικών τρόπων, γλώσσας και ρυθμού: τη λόγια με τη δημοτική, την επτανησιακή με την αθηναϊκή, την ελληνική με την ευρωπαϊκή.

Κατάλογος έργων

Ποιητικό έργο

·         Τραγούδια της πατρίδος μου (1886)

·         Ύμνος εις την Αθηνάν (1889)

·         Τα μάτια της ψυχής μου (1892)

·         Ίαμβοι και ανάπαιστοι (1897)

·         Ο Τάφος (1898)

·         Οι χαιρετισμοί της Ηλιογέννητης (1900)

·         Η ασάλευτη ζωή (1904)

·         Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου (1907)

·         Η φλογέρα του Βασιλιά (1910)

·         Οι καημοί της λιμνοθάλασσας (1912)

·         Σατιρικά Γυμνάσματα (1912)

·         Η πολιτεία και η μοναξιά (1912)

·         Βωμοί (1915)

·         Τα παράκαιρα (1919)

·         Τα δεκατετράστιχα (1919)

·         Οι πεντασύλλαβοι και Τα παθητικά κρυφομιλήματα- Οι λύκοι- Δυο λουλούδια από τα ξένα (1925)

·         Δειλοί και σκληροί στίχοι (1928)

·         Ο κύκλος των τετράστιχων (1929)

·         Περάσματα και χαιρετισμοί (1931)

·         Οι νύχτες του Φήμιου (1935)

·         Βραδινή φωτιά (1944, μεταθανάτια έκδοση επιμελημένη από τον γιό του Λέανδρο)

·         Η Κασσιανή

Πεζογραφικό έργο[

Διηγήματα^]

·         Ένας ψηφοφόρος, 1887.

·         Το τέλος του ανεμόμυλου, 1887.

·         Το σκολειό και το σπίτι, 1888.

·         Παθήματα δικαστικού, 1888.

·         Παλιό τραγούδι του νέου καιρού, 1890.

·         Θάνατος Παλληκαριού, 1891.

·         Το σπίτι του γραμματικού, 1891.

·         Το μήνυμα, 1895.

·         Φιλήμων και Βαύκις, 1895.

·         Τα μάτια του Κουνάλα, 1897.

·         Ευφορίων, 1898.

·         Ο κερένιος άγγελος, 1899.

·         Ένας άνθρωπος σ' ένα χωριό, 1900.

·         Πώς μεταμορφώθηκε ο Σάτυρος, 1900.

·         Το σκάψιμο για το άγαλμα, 1900.

·         Τα μάρμαρα, 1903.

·         Αγάπη, 1917.

Θέατρο]

·         Τρισεύγενη, δράμα σε τέσσερα μέρη, 1902.

Κριτική-Δοκίμιο[

Ήταν ένας από τους σημαντικότερους νεοέλληνες κριτικούς. Σε αυτόν οφείλεται η επανεκτίμηση του έργου των Ανδρέα Κάλβου, Διονυσίου Σολωμού, της Επτανησιακής Σχολής εν γένει, του Κώστα Κρυστάλλη και άλλων.

·         "Το έργο του Κρυστάλλη" (1894),

·         "Σολωμός Η ζωή και το έργο του" (1901)

·         "Γράμματα" (2 τόμοι, 1904 - 1907)

·         "Ηρωικά πρόσωπα και κείμενα" (1911)

·         "Τα πρώτα κριτικά" (1913)

·         "Αριστοτέλης Βαλαωρίτης" (1914)

·         "Βιζυηνός και Κρυστάλλης" (1916)

·         "Ιούλιος Τυπάλδος" (1916)

·         "Πως τραγουδούμε τον θάνατο της κόρης" (1918)

·         "Πεζοί δρόμοι" (3 τόμοι 1929 - 1933)

·         "Ο Γκαίτε στην Ελλάδα" (1932)

·         "Τα χρόνια μου και τα χαρτιά μου" (1933)

·         "Η ποιητική μου" (1933)

·         "Πεζοί δρόμοι. Κάποιων νεκρών η ζωή" (1934)

·         "Τα χρόνια μου και τα χαρτιά μου" 2ος τόμος (1940).

Σημειώνεται ότι πρώτα έργα του Κωστή Παλαμά που μεταφράστηκαν στην αγγλική γλώσσα ήταν "Η ασάλευτη ζωή", "Η τρισεύγενη", ο "Θάνατος παληκαριού" και ακολούθησαν άλλα. Στη δε γαλλική γλώσσα πρώτα ήταν "Ο τάφος", "Ο Δωδεκάλογος του γύφτου", ο "Θάνατος παλληκαριού" κ.ά., ενώ πλείστα αποσπάσματα άλλων συλλογών μεταφράστηκαν σε διάφορες άλλες γλώσσες όπως στη γερμανική, ιταλική, ισπανική αραβική και τουρκική γλώσσα.

Διακρίσεις[

Ανακήρυξή του σε κορυφαίο πεζογράφο και έναν από τους τρεις κορυφαίους ποιητές όλων των εποχών.

·         Δημιουργία μουσείου με το όνομά του.

·         Δημιουργία ιδρύματος με το όνομά του.

Βράβευση του με το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών το 1925 από την ακαδημία Αθηνών της οποίας διορίστηκε μέλος το 1926, ενώ εξελέγη πρόεδρός της το 1930